جدول جو
جدول جو

معنی حسین طالبی - جستجوی لغت در جدول جو

حسین طالبی
(لِ)
حسین بن علی بن حسن بن حسن بن علی بن ابیطالب. از سادات بزرگوار و دلاور است. وی نزد مهدی عباسی آمد و مهدی چهل هزار دینار به او بخشید، ولی طالبی همه آن مبلغ را در بغداد و کوفه به مردم بذل و بخشش کرد. آنگاه از هادی رفتاری دید که مایۀ خشم او شد و از این رو به مخالفت با وی برخاست و در مدینه خروج کرد ومردم درباره اینکه کتاب و سنت مخصوص مرتضی از خاندان محمد است با او بیعت بستند، هادی در نتیجۀ این قیام تنی چند از سرداران لشکر خویش را بکشتن او مأمور کرد و آنان با وی جنگیدند و وی را به قتل رسانیدند (169 هجری قمری) و سر او را نزد هادی بردند، ولی هادی محزون و متأسف گردید. (از الاعلام زرکلی ج 1 ص 253)
لغت نامه دهخدا

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما

حسن طالبی
(حَ سَ نِ لِ)
ابن جعفر بن محمد موسوی حسنی قرشی طالبی. والی مکهدر 384 هجری قمری از طرف عبیدیان مصر بود، و سپس بر ایشان یاغی شد و به نام خویش خطبه خواند و 43 سال حکومت کرد و در 430 هجری قمری درگذشت. (زرکلی چ 1 ص 223)
ابن عبدالله اشتیبی. متخلص به طالبی و معروف به حسن دده مولوی، شیخ زوایۀ قاهره بود و به قسطنطنیه شد و در 1125 هجری قمری درگذشت. او راست: هدیهالاحوال در شرح مثنوی ناتمام. (هدیهالعارفین ج 1 ص 297)
لغت نامه دهخدا
حسین خالدی
(حُ سَ نِ لِ)
ابن محمد بن موسی بن محمود بن محمد بن صالح بغدادی قدسی نقشه بندی مکنی به ابوعبدالله کاتب. متولد 1151 هجری قمری 1786/ میلادی او راست: البشاره النبویه. (معجم المؤلفین از سلک الدرر ج 2 ص 72) (هدیه العارفین ج 1 ص 328) (ایضاح المکنون ج 1 ص 142 و 182)
لغت نامه دهخدا
حسین حاسبی
(حُ سَ نِسِ)
ابن علی بن حسین بن حمدان حاسبی مکنی به ابوعبدالله و ملقب به زین الدین منجم است و در احکام آن تألیفاتی دارد و در 340 هجری قمری / 951 میلادی درگذشت. (کشف الظنون) (معجم المؤلفین). رجوع به حاسبی شود
لغت نامه دهخدا
حسین تغلبی
(حُ سَ نِ تَلَ)
ابن عتیق بن حسین بن رشید مرسی الاصل. ساکن سبت ربعی مالکی ملقب به جمال و مکنی به ابوعلی شاعر، فقیه و اصولی بود. در 549 هجری قمری / 1154 میلادی متولد و در 632 هجری قمری / 1235 میلادی به مصر درگذشت. مدتی تدریس میکرد. و تالیفاتی دارد. (از اخبار غرناطه ج 1 ص 300) (الدیباج 105) (ایضاح المکنون ج 2 ص 323) (معجم المؤلفین) (هدیه العارفین ج 1 ص 312) (زرکلی ص 252 چ 1)
لغت نامه دهخدا
حسین کلابی
(حُ سَ نِ کِ)
ابن عبدالرحیم بن ولید بن عثمان بن جعفر کلابی معروف به ابن ابی الزلازل شاعر لغت شناس عرب. او راست: ’انواع الاسجاع’. وی در رمضان 354 هجری قمری 965/ میلادی درگذشت. (معجم المؤلفین ازالوافی بالوفیات ج 11 ص 89) (معجم الادباء ج 1 ص 118)
لغت نامه دهخدا
حسین طولقی
(حُ سَ نِ لَ)
ابن علی بن عمر جزائری صوفی. متولد 1246 هجری قمری / 1830م. و متوفی در تونس 1309 هجری قمری / 1891 میلادی او راست: ’فاکههالحلقوم’ و جز آن. (ایضاح المکنون ج 2 ص 153) (معجم المؤلفین)
لغت نامه دهخدا
حسین طلائی
(حُ سِ طَ)
دهی است از دهستان خادۀ بخش دلفان شهرستان خرم آباد. ناحیه ای است واقع در 9هزارگزی خاور نورآباد وشش هزارگزی خاور راه خرم آباد به کرمانشاه. ناحیه ای است واقع در جلگه. سردسیر مالاریائی. دارای 90 تن سکنه میباشد. فارسی و لری زبانند. آب آن از رودخانه تأمین میشود. محصولات آنجا غلات، لبنیات. اهالی به کشاورزی و گله داری گذران میکنند. راه مالرو است. ساکنین از طایفۀ کرمعلی هستند. (فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)
لغت نامه دهخدا
حسین طائفی
(حُ سَ نِ ءِ)
ابن علی بن عبدالشکور طائفی حریری معروف به متقی صوفی. او راست: ’النفحه العنبریه’ و در 1206 هجری قمری 1792/ میلادی درگذشت. (معجم المؤلفین از حلیه البشر ج 1 ص 523) (هدیه العارفین ج 1 ص 327) (ایضاح المکنون)
لغت نامه دهخدا
حسین بالسی
(حُ سَ نِ لِ)
ابن حمزه بن محمد بن عبدالله شیرازی در حجاز بود و به سال 683 هجری قمری به دمشق شد. او راست: تحفهالروح و الانس. (هدیه العارفین ج 1 ص 314)
لغت نامه دهخدا
حسین حلبی
(حُ سَ نِ حَ لَ)
ابن عمر بن حسن بن عمر بن حبیب حلبی ملقب به شرف الدین در جمادی دوم 712 هجری قمری / 1312 میلادی متولد و در حلب 777 هجری قمری / 1376 میلادی درگذشت. او راست: ’الفهرست’ و ’المشیخه’. (معجم المؤلفین از شذرات الذهب ج 6 ص 351)
ابن حبیب ملقب به بدرالدین. درگذشتۀ779 هجری قمری او راست: فصول الربیع. (کشف الظنون)
لغت نامه دهخدا
حسین چلبی
(حُ سَ نِ چَ لَ)
ابن عبدالله ادنه وی حنفی ملقب به آلی. او راست: ’عقود الجمان’ و ’لجه اللغات’ و جز آن و در 1050 هجری قمری 1640/ میلادی درگذشت. (هدیه العارفین ج 1 ص 322 و معجم المؤلفین)
لغت نامه دهخدا
حسین والی
(حُ سَ نِ)
ابن حسین بن ابراهیم بن اسماعیل حسینی. از مدرسین جامع ازهر. متولد 1286 هجری قمری و متوفی 1354 هجری قمریمؤلفاتی دارد که در معجم المؤلفین یاد شده است
لغت نامه دهخدا
حسین طیبی
الطیبی، نامش حسین بن محمد بن عبدالله الطیبی. وی ازعلماء حدیث و تفسیر و بیان بود. ثروتی فراوان از ارث پدر و تجارت به دست آورده و تمامی را بمصارف خیریه رساند بحدی که در پایان عمر فقیر و نیازمند شد. مردی فروتن و با ارباب بدعت سخت مخالف بود. پیوسته ملازم تعلیم طلاب بود و نسبت به بینوایان آن طبقه انفاق و احسان میکرد. در استخراج دقائق از کلام حق و سنت پیمبر آیتی بود. وی را ضعف باصره عارض شده بود. از تألیفات وی یکی ’التبیان فی المعانی و البیان’ است که بطبع نرسیده. دیگر شرح کشاف در تفسیر و شرح مشکاه المشکاه در حدیث است. وفات وی بسال 743 هجری قمری بوده است. نقل از الدرر الکامنه. (الاعلام زرکلی ج 1 ص 259)
لغت نامه دهخدا
حسین طیبی
(حُ سَ نِ طَیْ یِ)
ابن محمد بن عبدالله طیبی ملقب به شرف الدین و متوفی در 13 شعبان 743 هجری قمری / 1342 میلادی او راست: ’الکاشف عن حقایق السنن النبویه’ و جز آن. (معجم المؤلفین) (درر الکامنه ج 2 ص 68) (شذرات الذهب ج 6 ص 137) (بدر الطالع ج 1 ص 239) (بغیه الوعاه228) (کشف الظنون) (روضات ص 224) (زرکلی ج 1 ص 259)
لغت نامه دهخدا